Hai pobos cun punto de tolemia, cun que sei eu, que non se sabe moi ben se é xenético ou un efecto contaxio, pero que os fai diferentes. De lonxe poden parecer pobos iguais a outros, coas súas rúas limpas os seus veciños que se saúdan pola rúa, coas súas murmuracións de praza, os seus amores e os seus desamores, pero cando un escarba un pouco e coñécellos de cerca, ve que hai moito máis.
Cada pobo ten algo que propio que o diferencia. E non falamos de monumentos, estatuas ou edificios, senón de espírito. Haino que despregan un sentimento emprendedor pouco común e son os reis dos proxectos pioneiros, as colaboracións e as campañas solidarias. Pobos con veciños máis afeccionados ao debate político que outros, nos que calquera acontecemento local convértese en asunto de Estado. Pobos musicais nos que a melodía é palabra e o son unha forma de vida.
Pobos de artistas nos que a pintura, a escultura, a escritura, ou a fotografía son artes cotiáns. Paraísos con praias (fluviais) recollidas e abrigadas pola paz da brisa e o rumor da auga. Verdes paraísos de mil matices habitados por árbores encantadas e trasnos, por camiños e sendas estreitas nas que cantan os paxaros. Paraísos con parada e fonda, e barras de bar que curan as penas a base de gastronomía celeste.
Paraísos onde perderse e atoparse, sos ou en compañía, onde gozar das cousas pequenas con calma e un pouco de tempo. Paraísos para os que non fai falta percorrer moitos quilómetros porque todos: están en Deza e Tabeirós.
(Extraído de LVDG 26/07/11)
