Londres, outro paraiso.

Recén chegado de Londres, viaxe que fago con frecuencia por estas datas. Cidade multicultural  e tradicional á vez, cosmopolita por excelencia. Chea de españois nestas datas previas ao Nadal. Paraíso das compras. Caos circulatorio a pesar de ter que pagar 10 libras cada vez que un coche entra á cidade e sen embargo o respecto e o civismo é o normal nas rúas. É imposible pasar de longo polos escaparates luxosamente decorados e non mercar agasallos para as festas, nas fabulosas tendas ou na multitude de mercadiños (Covent Garden. Camdel, Liverpool street....). Agora  toca facer balance da visita, e que sempre é positivo e que repetiré mais antes que tarde.

Agora.......agárdame París.

Asturias Paraíso Natural (Oviedo)

Na miña recente viaxe a Asturias atopeime cunha cidade marabillosa, cordial e elegante:
Oviedo (Uvieu), centro de turismo cultural, cruce de camiños, O Camiño de Santiago, e a Rota da  Prata; gran patrimonio monumental. Ten unha importante oferta museística que recolle a práctica totalidade do patrimonio histórico-artístico asturiano. Oviedo é hoxe unha cidade aberta e moderna de gran proxección internacional ao través dos  Premios Príncipe de Asturias.
Cidade limpa e acolledora. Boa gastronomía, fermosas paisaxes. Sóubome a pouco e espero voltar pronto.

Amigos no Paraíso

. Antoine de Saint-Exupéry

O meu amigo,
Eu teño esa necesidade da súa amizade.
Teño unha sede dun compañeiro que me respecta,
litixio sobre a razón,
o peregrino de que o lume.
Ás veces teño necesidade de avanzar a calor como prometera
e descanso, alén de min mesmo,
en que a cita que será nosa.
Eu atopar a paz.
Ademais das miñas palabras torpe,
Ademais dos argumentos que podo enganar,
me considera, só para humanos
me honra o embaixador de crenzas,
costumes, o amor especial.
Se non de acordo, que exaltar menoscabarte distancia.
Pídese me preguntas como para o viaxeiro,
Eu, que como todos sentimos a necesidade de ser recoñecido,
Eu son puro en ti e eu para ti.
Eu é que preciso ir onde eu son puro.
Eles nunca foron a miña fórmula e as miñas aventuras
que relata o que son,
pero a aceptación de quen eu son che fixo
necesariamente leniente con aqueles aventuras e as fórmulas.
Eu son grata que eu recibín como eu son.
O que fago con un amigo que me xulga?
Se aínda loita, vai loitar un pouco para ti.
Eu teño necesidade de vós. Eu é que teño axudar a vivir.

Dende Galicja (Polonia)

Na miña recente viaxe a Polonia coñecín outra Galiza, tamén verde e bonito, pero coa diferenza de gusto estético para o esforzo que pon a xente en preservar a natureza é Galicja. Cracovia é unha cidade moi fermosa e dinámica e chea de tendas, mercados e terrazas. Noutra ocasión vou comentar o outro lado menos bonito (pero interesante) da miña visita á Polonia ou campo de concentración Austwich. Varsovia super-cidade moderna, limpa e chea de tendas (Zara, Mango ....) viaxe curta, pero intensa.

Paraíso tranquilo

Bueno, a piques de rematar as miñas vacacións. Sigo en Raxó. Hoxe, día chuvioso e típico do final do verán ou principios do outono. En poucos días comenza a cotidianeidade do traballo, que en certo modo boto de menos, sobre todo cando non hai sol, a xente comenza a retornar das vacacións e vamos quedando os de sempre e algúns mais..
Penso que é o momento ideal para coñecer o Raxó mais auténtico. Non digo que o do verán non o sexa pero para os que coñecen o Raxó estival, deberían vir no outono ou no inverno para ver como é o pobo no día a día, sen terrazas, con chuvia e vento e a tranquilidade dunha vila mariñeira.
Estades convidados.

Vacacións no paraíso

Pasado o ecuador do verán, Raxó está mais tranquilo, moitos veraneantes xa se foron pero segue o sol, e a calor non é tan abafante como en semanas anteriores, e siguen as vacacións. Ainda quedan inauguracións de locais. Mañá abre " LA TELE", a ver que nos depara.
Raxó, un paraíso.

Ónde queda o paraíso?

  "Donde Queda El Paraíso"
       (Sandra Mihanovich)

Perlas negras que veñen do mar
Barcos que se afunden deixando escapar
Ouro negro, ouro negro.

A túa boca é o porto donde quero ancorar
O teu corpo é o corpo donde quero navegar
Ouro negro, ouro negro.

E un anxo perdido  pregúntsea dónde está
E un anxo perdido pregúntase
Dónde quedou o paraíso, donde queda o paraíso.

Quero saber cal é a entrada
Que botón debo premer se a túa boca ou a túa mirada
Se o teu corpo é  a chegada
Dónde está o prometido
E dónde queda o prohibido
Se atopalo é o principio ou a fin

Será o teu paraíso, será o meu paraíso.

VACACIÓNS NO PARAÍSO

Durante estes días de vacacións e aínda que pareza  mentira é cando menos tempo teño para bloggear. En dous minutos que teño, direi que non cambio este paraíso: con xente, sen xente, con coches, sen coches....Hai moitas cousas que mellorar pero neste tempo de lecer o importante e disfrutar da paisaxe, o clima e as persoas que están ao teu arredor.
E falando de disfrutar, vou dar un paseo ata a praia de Sta. Mariña.
Aburiño.

ESES OUTROS PARAÍSOS PERDIDOS (Galicia Interior)

Hai pobos cun punto de tolemia, cun que sei eu, que non se sabe moi ben se é xenético ou un efecto contaxio, pero que os fai diferentes. De lonxe poden parecer pobos iguais a outros, coas súas rúas limpas os seus veciños que se saúdan pola rúa, coas súas murmuracións de praza, os seus amores e os seus desamores, pero cando un escarba un pouco e coñécellos de cerca, ve que hai moito máis.

Cada pobo ten algo que propio que o diferencia. E non falamos de monumentos, estatuas ou edificios, senón de espírito. Haino que despregan un sentimento emprendedor pouco común e son os reis dos proxectos pioneiros, as colaboracións e as campañas solidarias. Pobos con veciños máis afeccionados ao debate político que outros, nos que calquera acontecemento local convértese en asunto de Estado. Pobos musicais nos que a melodía é palabra e o son unha forma de vida.

Pobos de artistas nos que a pintura, a escultura, a escritura, ou a fotografía son artes cotiáns. Paraísos con praias (fluviais) recollidas e abrigadas pola paz da brisa e o rumor da auga. Verdes paraísos de mil matices habitados por árbores encantadas e trasnos, por camiños e sendas estreitas nas que cantan os paxaros. Paraísos con parada e fonda, e barras de bar que curan as penas a base de gastronomía celeste.

Paraísos onde perderse e atoparse, sos ou en compañía, onde gozar das cousas pequenas con calma e un pouco de tempo. Paraísos para os que non fai falta percorrer moitos quilómetros porque todos: están en Deza e Tabeirós.

(Extraído de LVDG 26/07/11)

TOLOS!!!!

Tras o terrible atentado de Noruega véñenme á lembranza os días que pasei de vacacións hai algúns anos. Sorprendeume o pais pola tranquilidade e a cordialidade da xente. Apenas había  tráfico e poucas autoestradas e os nenos xogaban na rúa sen ningún tipo de temor por parte dos pais. Nin a policía ía armada.
Tras este terrible acto, provocado por un tolo (senón non hai explicación), espero que a forma de ser deste pobo tan  cortés e educado non cambie nunca e que este acto se lembre como algo excepcional que nunca debeu suceder.
Un abrazo Esther e toda a familia norueguesa.

AFRICA: Outro paraíso

Estas son fotos dunha recente viaxe por Tanzania e Quenia. Mais adiante anotarei algunhas das experiencias vividas nela.

Verdades

Hai verdades relativas, verdades absolutas, verdades.....Durante esta fin de semana e como noutras ocasións xurden discusións mais ou menos acaloradas, cos amigos, sobre diferentes temas, a veces transcendentes outras non. Ao final sempre quedas coa dúbida se as afirmacións categóricas son en realidade unha parte sesgada (a que se aproxima a túa forma de ver as cousas) da realidade, e non a realidade como verdade absoluta. Quedo coa convicción da relatividade das afirmacións ainda que ésto tamén pode ser relativo, o que significaría que sería unha verdade absoluta, e dicir, a miña forma de ver as cousas sería unha realidade, absolutamente. Xuro que non bebín nadiña.

Lúa chea

Noite de lúa chea en Raxó. Donde está o paraíso?

O Paraíso

14 de xullo, lúa chea. Acabo de chegar a casa..Quedei en que ía  exponer as miñas ideas de forma espontánea segundo foi o día. Xornada de traballo relaxada. (algo de cirurxía menor, receitas e algunha patoloxía leve). Agora despois de tomar uns albariños, séntome na terraza ollando a lúa que se reflexa no mar (foto no facebook) agardando un novo día. A fin de semana en A Guarda e no Rosal. Tentarei escribir algo dende alí, Ésta foi a primeira historia do meu blog, espero que a próxima sexa mais amena.

Saúdos

Hoxe estréome no blog. Esto é unha proba. Mais adiante comentarei o se me ocurra no momento. Chao a tod@s.